De nieuwe tuin

Verhuizen naar een relatief  klein appartement vanuit een groot huis is een avontuur met vele haken en ogen en dat geldt niet in het minst voor de tuin.

Van een weelderige grote tuin van ca. 20 are ging het in 2009  vrij plots naar een vooral met grind bedekte kleine tuin van zo'n 70 ca behorend bij een gelijkvloers huurappartement.  Ooit in een ver verleden  waren wel een paar keer  de toentertijd nog niet zo grote bomen  en struiken samen met veel doorlevende planten al tot tweemaal toe uitgeschupt (met grote grondkluit) , dan met de oude Volvo stationwagen in 4 à 6 ritten vertransporteerd en op de nieuwe bestemming met ruim plantgat met compost en veel water weer in de grond gezet. Maar om meerdere redenen kon dat nu niet, behalve voor de cultivar Viburnum Bodnantse "Dawn" met zijn zeer vroege en/of  erg late welriekende tere bloei, die ik door een vriend van mijn zoon, in ruil voor een vrije keuze aan toch nog andere achterblijvende sierstruiken voor zijn nieuwe woning, liet uitscheppen uit zijn benarde positie aan de voet van een met de jaren wel heel hoog opgeschoten wilde kerselaar, en waarvoor ik  in de nieuwe 'terrastuin' nog net een hoekje vrij oordeelde tegen de noordwest gevel deels voor  het livingraam, waar de zomerzon wat te veel vrij spel doorheen kreeg  anders. De dan lommerrijke kruin is van de late herfst over de winter tot de vroege lente luchtig genoeg om binnen niet alleen van het zwakkere zonnetje te genieten, maar ook van het zicht door het raam  van de op het kale hout verschijnende en de daar vrij lang goed en welriekend blijvende lichtroze tuiltjes bloesem,ook  als men -met of zonder jas -  toch nog wat buiten op het bankirai terras wil zitten.. Die jongen had een stationwagen, toen  de mijne al jaren 'ingeruild' was voor een nette sedan. Hij vervoerde mijn struik met de erg lange opgeschoten takken slepend over het asfalt, maar daar had niemand last van, zo te zien ook de sterke cultivar zelf niet, want die doet het inmiddels al 10 jaar uitstekend. Dat hij in april reeds vlak voor het raam ook nog het eerste lichte lentegroen vertoont is mooi meegenomen.

Mijn terrastuin was oorspronkelijk een deels door hoge met ifte begroeide tuindraad omzoomd grindvlak met enkel een strookje van 25 cm zwarte grond aan de voet ervan. De meters  brede opening tussen de uiteinden van die omheining gaf doorgang aan een eveneens van grind voorziene gemeenschappelijke inrit achter de rij gelijkaardige  terrassen door. Maar ik maakte een akkoord met de eigenaar om op mijn kosten die gapende toegang van het mijne af te sluiten. Daarvoor contacteerde ik enkele medewerkers uit een plaatselijk tuincentrum en toonde hen een ontwerp, waarbij slechts een gedeelte van vaste lattenpanelen moest worden  voorzien, met daartussen een oud poortje, dat zij samen met de grote potten en ornamenten voor mij uit de oude tuin zouden halen, en monteren. Op de verhuisdag vroegen ze waar die zware spullen moesten komen en ik liet ze de grote potten in afwachting maar even neerzetten. Pas nadien leek de toevallige manier waarop dat gebeurd was bij nader inzien wel iets te hebben en begon ik uitgaande van de actuele plaatsing van vooral de grote buxusbollen gaandeweg een plannetje te ontwerpen om nadien zelf met de andere potten een mooie compositie te maken. Intussen was het idee van een fontein in de rechter achterhoek al eerder gerijpt en had ik met dat doel de betonnen coupe op voet alvast daar laten plaatsen. Tijdens het sjouwen met de potten had ik al doende ondervonden dat open grindstroken daarheen en achter de voorlopige pottenrijen geen luxe was, maar juist handig, en toevallig ook mooi af en toe, zeker als men zo'n grindpaadje wat perspectief liet uitbeelden door de lijnen van overstaande pottenrijen naar achter toe steeds dichter naar elkaar toe te laten lopen. Zo ontstond het idee om bij het totaalontwerp uit te gaan van het klassiek middeleeuws plan van een formele hortus conclusus. Spelend met afgeleide vormen  bleek de fontein in mijn model dus niet noodzakelijk in het midden te hoeven staan op het kruispunt van twee middellijnen, maar mocht dat punt  nu naar het eind van zo'n lijn verschoven zijn en hoefden  de lijnen ook niet eens strak recht te blijven, maar mochten in dit vrije nieuw ontwerp ook nog gebogen zijn om de compositie minder streng te doen overkomen. Daarbij bleef de vrije doorgang bewaard om van de oude bloemencoupe een fontein te maken. Dat laatste gebeurde door een vierkante meter vijverdoek tot een ronde te knippen en de rand daarvan om een oude plastic speelgoedhoepel te krullen, waarmee het geheel vanzelf in elkaar spande. In de open rand tussen de hoepel en de omtrek van het bassin kon ik voor een tijd groot mos klemmen. Eenmaal met water gevuld bleef alles mooi op zijn plaats en kon centraal daarin een klein vrij licht vijverpompje met regelbare straal worden geplaatst. Het geluid van de waterstraal die erg laag werd gehouden, zodat dit vijvertje niet te snel leeg ging, was voor mens en vogel aantrekkelijk. Zelfs insecten komen er op af om te drinken, en libellen en mooie waterjuffers  hangen er graag boven . Omdat de  ervan  uitgaande onzichtbare  vochtdamp tot de hele sfeer van deze kleine tuin en zijn microklimaat bijdraagt, komt in het heet van de zomer zelfs een keizerslibel zich laten zien.  Merels zouden er dolgraag ook  willen in baden, maar daarvoor is toch  de ondiepe rand wat te diep en ze vinden ook de neerpletsende waterstraal wat gênant.

Het kweken in potten bleek lonend, toen er opnieuw een verhuizing stond aan te komen, dit keer naar een inmiddels afgewerkt  nieuw eigen duplex appartement met zowel vooraan als achter een vrij groot terrasbalkon op de eerste verdieping.  Alleen voor de zware fontein was er jammer genoeg geen plaats en die moest ik van de hand doen, maar de overige potten, grote, middelgrote en kleine, konden opnieuw handig en mooi  worden bij elkaar geschikt, en dan was er nog plaats genoeg over voor enkele nieuwe tegen de volgende lente.

toch terug naar de eerdere tuin?

of meteen maar door naar het tuinboek vol tips en truuks.